Per Umberto Eco – Traduction in Interlingua per Francesco Galizia
Le nomine del rosa, es un romance scripte per le semeiologo italian Umberto Eco (Alessandria, 5 januario 1932 - Milano, 19 februario 2016) et esseva edite per le prime vice in le 1980. Depost haber publicate numerose essayos, le semeiologo decideva de scriber le su prime romance, in le genere policiari historic. Totevia le romance pote esser considerate un cruciamento de generes, a medietate inter le historic e le narrative. Le historia, initia sur le fin del anno 1327, e se presenta con un expediente litterari classic, illo del manuscripto retrovate, opera, in iste caso, de un monacho de nomine Adson de Melk, qui, devenite anciano, decide de narrar le factos vivite quando era novicio, multe decennios retro, in compania del proprie maestro Guilhelmo de Baskerville. Le narration se explica al interno de un monasterio benedectin del Italia Septentrional, et es dividite in septe jornatas, scandite ab le rhythmos del vita monastic. Le romance ha obtenite un vaste successo de critica e de publico, vendente ultra 50 milliones de copias in trenta annos, et essente traducite in ultra 40 linguas. Ab le romance es stato trahite in le 1986, le film homonyme per le direction de Jean-Jacques Annaud, con le actor scotese Sean Connery in le rolo de Guilhelmo e Christian Slater in le rolo de Adson. Le titulo provisori del libro, durante le scriptura, era Le abbatia del delicto. Successivemente Eco valutava anque le titulo Adson de Melk, in fin on decideva per Le nomine del rosa, proque per totes “era le plus belle”. Le titulo in ultra, face referentia in modo implicite ad alcunos del themas central del opera: le phrase "Stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus", recorda que de tote le cosas al fin non resta que un pur nomine, un signo, un recordo. Assi es per le bibliotheca e le su libros destruite per le foco, a exemplo, e per toto un mundo, illo cognoscite per Adson, que es destinate a disparer in le tempore.
Resumpto del Historia:
«Le 16 augusto 1968 me era mettite inter le manos un libro debite al penna de tal abbate Vallet, Le manuscript de Dom Adson de Melk, traduit en francais d'après l'édition de Dom J.Mabillon (Aux Presses de l'Abbaye de la Source, Paris, 1842)». Umberto Eco, Incipit de Le nomine del rosa, 1980) In le prologo, le autor narra de haber legite durante un sojorno al estraniero, le manuscripto de un monacho benedectin reguardante un mysteriose historia que se explicava in le etate medieval in un abbatia del Italia septentrional. Interessate al lectura, ille initia, a ille puncto a traducer lo sur alcun quadernos de notas ante de interrumper le reportos con le persona qui le habeva date inter le su manos le manuscripto. Depost haber reconstruite le recerca bibliographic, que lo portava ad haber alicun confirmation, ultra al parte mancante del texto, le autor initia inde a narrar le historia. Il es le fin de novembre del 1327, Guilhelmo de Baskerville, un fratre franciscan anglese, e Adson de Melk, sue discipulo, les vade in un remote monasterio benedectin del regula de Cluny, sur le montes del Italia septentrional. Iste monasterio sera sede de un delicate reunion que videra como protagonistas le duo fratres, sustenitores del theses pauperistic e alliate del imperator Ludovico e le delegates del curia papal, stabilite a ille tempore ad Avignon in Francia. Le duo religiose (Guilhelmo es franciscan e inquisitor "repentite", le su discipulo Adson es un novicio benedectin) les vade in iste loco proque Guilhelmo, esseva incargate per le imperator de participar al congresso como sustenitor del theses pauperistic. Al mesme tempore le abbate Abbone de Fossanova (jam timorose que le arrivata del delegation papal pote reconsiderar le proprie jurisdiction sur le abbatia), es preoccupate que le inexplicabile morte del juvene confratre Adelmo de Otranto, durante un tempesta de nive, pote facer saltar le labores del congresso e facer recader le culpa de isto sur de ille, pro iste confide in le capacitate inquisitori de Guilhelmo, pro facer luce sur le tragic homicidio, a cuje le monachos, les attribue mysteriose causas supernatural. In le monasterio il ha de facto numerose credentias circa le venita del Antichristo. Nonobstante le quasi total libertate de movimento concedite al ex inquisitor, alteres morte con violentia il ha in modo subsequente: celle de Venantio de Salvemec, juvene monacho traductor ex greco e amico de Adelmo, e ille de Berengario de Arundel, adjuvante bibliothecario al cuje immoral offertas habeva cedite le juvene Adelmo. Anque altere monachos ancora, trovara le morte in le abbatia, durante que le delegates del papa les disputa con le franciscanos delegates del imperator, sur le thema del povressa del Ecclesia. Guilhelmo discoperi que le homicidios son connecte a un manuscripto grec custodiate jelosemente in le bibliotheca, honor del monasterio, construite como un labyrintho a cuje il ha accesso sol le bibliothecario Malachia e le su adjuvante. In le monasterio son presente anque duo ex appertinentes al secta apostolic de Fratre Dolcino: le cellario Remigio de Varagine e le su amico Salvatore, qui parla un estranie lingua mixte de latino e vulgar. Remigio intertene un commercio illegal con un povre puera del loco, qui in cambio de favor sexual recipe cibo per Remigio. Anque le juvene Adson face le cognoscentia del puera e discoperi assì le placer del carne. Le situation es complicate per le arrivata del delegation papal guidate per le Cardinal Bertrando del Poggetto e del inquisitor del Ordine domenican Bernardo Gui, qui trovara durante le nocte le puera insimul a Salvatore e prende occasion del presentia de un gallo nigre, que le puera affamate haberea volite mangiar, pro accusar les de esser adherentes a ritos satanic e responsabiles del mysteriose mortes. Depost haber facite torturar le povre Salvatore, qui confessa le su passato in le secta apostolic, Bernardo Gui processa e condamna fratre Remigio, Salvatore e le puera, declarante les culpabiles del mortes evenite in le monasterio. In un athmosphera inquietante, alternante longe dissertationes historico-philosophic, rationamentos investigative e scenas de action, Guilhelmo e Adson se avicina al veritate, penetrante in le labyrintho del bibliotheca e discoperente le loco ubi es custodiate le manuscripto fatal (le ultime copia remanite del secunde libro del Poetica per Aristoteles), que tracta del comedia e del riso. Al fin, le venerabile Jorge de Burgos, post le morte del bibliothecario Malachia, tenta de occider Guilhelmo offerente a ille le manuscripto con le paginas invenenate. Ma Guilhelmo tocca le paginas con le manos protecte ab un guanto, e alora le vetule monacho cec, in un exccesso de fanatic fervor, divora le paginas invenenate del texto in modo que, plus necuno potera leger los. Durante que Guilhelmo e Adson les tenta de firmar lo, Jorge provoca un incendio que non se pote domar e que destruera in le foco le integre abbatia. Adson e le su maestro les partira al fin ab celle ruinas, a cuje le juvene novicio tornara depost multe annos, trovante le solitude plus total, in le loco que esseva theatro de homicidios, intrigas, venenos e discopertas.
Personages principal:
Guilhelmo de Baskerville, fratre franciscan, ex inquisitor, va al monasterio del historia, detra le requesta del imperator, in qualitate de mediator inter le Papa, le Imperio e le Ordine franciscan in un incontro que se tenera in le abbatia. Guilhelmo recorda in maniera evidente le philosopho franciscan anglese Guilhelmo de Ockam, maestro del methodo deductive; in ultra, in le citationes le autor inventa un fictive descendentia discepular de Guilhelmo ab Roger Bacon, anque ille philosopho anglese tardo-medieval. In ultra per le su aspecto physic e acumine deductive es simile al note personage litterari Sherlock Holmes, per Arthur Conan Doyle, similantia reinfortiate per le mesme origine de Guilhelmo, que recorda un del romance plus famose del detective anglese: Le mastino de Baskerville.
Adson de Melk, novicio benedectin discipulo de Guilhelmo, es le voce narrante del historia. Como le maestro recorda Sherlock Holmes, assi Adson recorda in le nomine e in le rango le su assistente Doctor Watson. Ambes in ultra son narratores del factos a lor evenite. Altere personages: le puera, Jorge de Burgos, Abbone de Fossanova, Bernardo Gui, Malachia de Hildesheim, Remigio de Varagine, Salvatore, Venantio de Salvemec, Severino de Sancte Emmerano, Berengario de Arundel, Alinardo de Grottaferrata, Bencio de Uppsala
Fontes de inspiration:
Al epocha del conception del opera, le romance historic de ambiente medieval era discoperte de novo ab poco tempore in Italia ab Italo Alighiero Chiusano, con le su romance Le Ordalia. Le diverse similaritate: ambiente temporal, genere intendite como romance de formation, e selection del personages principal, un novicio e le su maestro, un sage monacho plus ancian, face considerar Le Ordalia un del principal fontes de inspiration de Le nomine del rosa. Per le nomines, le descriptiones del personages e per le stylo del narration, resulta in vice evidente le homage qui Eco face ad Arthur Conan Doyle e al su personage de major successo: Sherlock Holmes. Le personage de Guilhelmo, defacto, sembla esser, per description physic e per methodo de indagine, le figura de Holmes: le su capacitate deductive, e le su desiderio de cognoscentia los sembla reprender e, a tractos, exaltar le aspectos melior del detective britannic. In ultra ille proveni ab le (imaginari) contato de Baskerville, que reprende le nomine del melior romance de Doyle, Le mastino de Baskerville. Parallelamente le juvene Adson reprende alicun aspectos del figura del fidel doctor Watson holmesian, ille como Watson es le narrator del historia. Le nomine del duo personages (Watson e Adson) los presenta in ultra un assonantia phonetic. Evidente son anque le referentias a Brother Cadfael, monacho detective medieval protagonista de romances del scriptrice anglese Ellis Peters (1913-1995), qui il ha como adjuvantes duo novicios. Le repartition del texto in base al horas del jorno veni prestate ab le celebre romance Ulyxe per James Joyce. Per le ambiente del su romance, Eco se es inspirate al Sacra de Sancte Michael, abbatia benedectin del Pedemonte. Per le scriptorium del Abbatia, Eco se es inspirate al Abbatia de San Colombano a Bobbio. In ultra anque le bibliotheca del Abbatia de San Gallo in Suissa, es inter le fontes que son servite al autor pro imaginar le monasterio del romance. Al initio del romance, ante del manuscripto, il ha le planta de un abbatia. Al fin del tertie Jorno es presente un citation del V canto del Inferno de Dante, obra que es citate un par de vices. In ultra, Adson narra un su evanescimento con le parolas "Cadeva como un corpore morte cade" que son un clar citation del Comedia. Guilhelmo in vice parla de Malachia como de un "Vaso de ceramo inter duo vasos de ferro" que recorda Manzoni. In un sonio de Adson, son citate duo phrases famose, que hodie son considerate inter le prime documentos del vulgar italian: "Traete, filii de puta!", ab un inscription in le Basilica de Sancte Clemens in Roma, e "Sao ko kelle terre per kelle fini ke ki kontene..." ab le Placiti cassineses. Le scena in cuje Adson copula con le puera es un collage de pecias del Cantico del canticos. In iste modo Eco ha cercate de transmitter como un monacho experimentarea le sexo a transverso le su "sensibilitate cultural". Le fiction del manuscripto retrovate, utilisate ab Umberto Eco, es un expediente narrative jàm usate ab altere autores: per exemplo Alessandro Manzoni in le Le Promisse sposos, Walter Scott in Ivanohe (un manuscripto anglonormanne), Jan Potocki in le Manuscripto trovate a Saragossa, Nathaniel Hawthorne in le Littera scarlato, Miguel de Cervantes in le Don Quixote (le manuscripto in aljamiado de Cide Hamete Benengeli), Mattheo Maria Baiardo in le Orlando inamorate, Ludovico Ariosto in le Orlando furiose, Giacomo Leopardi in le preambulo al Fragmento apocripho de Straton ab Lampsaco in le Operettas moral. Eco utilisa de novo isto expediente in le romance Le cemeterio de Praga.
