YUKIO MISHIMA 

Yukio Mishima

Un promissa es sempre un ingagiamento e ha le mesme importantia a quicunque es adressate. Le unic cosa que importa es le bon fide de qui lo pronuncia. In un conto de Akinari Ueda que ha como thema le beltate del loyalitate, intitulate le juramento inter  le flores de chrysanthemo, un homine, pro mantener un promissa excambiate annos antea con su plus fidel amico, non potente presentar se physicamente al loco del appunctamento in le hora stabilite, decide suicidar se pro poter pervenir in spirito usque a ile. Le fin del pacto es purmente le amicitate, le loyalitate, non es in joco alicun interesse material. Sacrificar le vita pro qualcosa   extranee a un interesse material potera semblar insensate, ma un de mi ideas fundamental es que le essentia del promitter non es a cercar in le spirito del hodierne societate contractual, ma in le loyalitate del esseres human. In le vita de omne homine le tempore non retorna. Iste determinate die de junio 1968, ultra esser irrepetibile in le historia del humanitate es un tempore que non se presentara plus in le vita de ille qui lo vive, e anque le plus modeste promissa ha in realitate un importantia enorme. Il es triste que solo quando le juventute ha jam passate on percipe qual peso ha le tempore. (…) Nos non pote plus attender. Il non ha plus motivo a attender illes qui continua a profanar se mesme. Nos attendera ancora solo trenta minutas, le ultime trenta minutas. Nos insurgera insimul e insimul morira pro le honor. Ma ante morir nos redonara al Japon su authentic visage. Ha vos tanto car le vita a sacrificar a illo le existentia del spirito? Qual sorta de armea es isto que non concipe valor plus nobile que le vita? Nos ora testimoniara a tote vos le existentia de un valor plus alte que le respecto pro le vita. Iste valor non es le libertate, non es le democratia. Es le Japon. La Pais de nostre amate historia, de nostre traditiones: le Japon. Il non ha alicuno inter vos disponibile a morir pro lancear se contra le Constitution que ha disossate nostre patria? Si ille existe, que ille surge e mori con nos! Nos ha interprendite iste action in le ardente spero que vos tote, cuje ha essite donate un animo purissime, pote retornar a esser ver homines, ver guerreros.

(traduction per  S. Leucio)

"De Reditu suo" - "Re su retorno"

Claudius Rutilius Namatianus

Lo que seque es le traduction libere, in prosa, del prime versos del poema de Claudius Rutilius Namatianus "De Reditu suo", in Interlingua "Re su retorno". Claudius Rutilius Namatianus, vivite in seculo quinte, esseva un poeta pagan de familia gallo-roman.

Ille esseva Praefectus Urbi in 414, ma le anno sequente debeva lassar Roma pro retornar in Gallia devastate per le Vandalos. Su poema “De reditu suo” (a nos pervenite incomplete) describe le viage e le climate de decadentia e de desolation que domina in le locos visitate.

 LE RETORNO

        Forsan tu te surprendera, lector, de un  rapide retorno, que  improvisemente me priva del benes de Roma.

        Es il troppo venerar Roma assi al longe, un vita?

        Il non dura unquam troppo al longe lo que place sin fin.

        Oh, quante vices io volerea felicitar me con qui, stirpe nobile del grande Romanos, per su fortuna, ha nascite in iste terra beate e ha cumulate le honor del descendentia e le honor del loco natal.

        Necun altere terra ha essite assi inricchite per le semines del  virtutes celeste.

        Felice anque illes, pois, qui se ha ponite sub le  lege de Roma in le campos e in le casas latin!

        Le Senato  es aperte al estranieros digne e non ha judicate extranee qui, merente de appertiner, participante al poteres del venerabile Curia, ha essite parte del Genio de un collegio equal solo al assemblea que governa le Universo.

        Ma mi sorte me avelle ab le terra amate,  me reappella le campos de Gallia, ubi io ha nascite. Longe bellos ha perturbate le loco natal e le pietate me allontana ab Roma venerate.

        Il es nihil negliger  homines qui es al secur, ma le suffrentias plica nostre loyalitate.

        Le casa ancestral require nostre presentia e nostre lacrimas. Il non es concedite ultra  ignorar le ruinas, rendite plus devastante per le negligentia.

        Il es tempore de reconstruer, depost que le incendios se ha extinguite. Reconstruer anque solo parve casas de pastores.

        Si le fluvios parlava, si nostre arbores poteva proferer parolas, io esserea incitate e  mi desiros jam mitterea le velas.

LE ADEO

        Mi amate citate ha laxate su imbraciamento e mi terra natal ha vincite, io non pote plus expectar.

        Io viagiara per mar, quia le vias de terra, es inundate in plana per le fluvios, e super le montes menaciate per roccas labente,  post que le campos de Tuscia e le via Aurelia  ha essite devastate per le hordas de Gothos. Melio confider in le mar, quia le fluvios non ha plus pontes e le terras es de nove salvage.

        Multe vices io basia le portas del Citate. Lentemente, de mal voluntate, mi pedes supera le sacre ostio.

        Io pete pardono per mi partita e offere le sacrificio de parolas miscite a plancto.

ROMA

        « Audi me, Regina del mundo, luminosissime joiel in le volta del Celo.

        Audi me, matre de homines e Deos: tu templos face le Celo vicin; nos te cantara usque habera un sufflo de vita.

        Necun homine essera secur si te oblidara. Que pote un scelerate oblido obscurar le Sol ante que tu splendor dispare ab nostre corde.

        Tu potentia se diffunde, como le radios del Sol, in omne terra, usque al Oceano que circum nos fluctua.

        Le Deo Sol se move in le Celo solo pro te, su cavallos surge ab tu terra e in illo dispare. Non te stoppava le sablo de foco de Africa, ni te repelleva le terras del nord, armate per gelo. Le terra ha aperite un cammino pro te.  Ubique il ha forma vivente, ibi tu es.

        Tu ha facite de gentes diverse un sol patria, tu conquesta ha juvate a qui viveva sin leges: offerente al vincites le union in tu derecto, tu ha rendite le orbe dividite un unic Urbe.

(Traduction per S.Leucio)